Στο δρόμο μια μάνα με δυο γιους στην Καλαμάτα και την πολιτεία απούσα!

Πρώτη φορά στα 19 χρόνια -ούτε καν στην αρχή- έχω μείνει να κοιτάζω την οθόνη χωρίς να ξέρω, τι στο… καλό να κάνω!
Σβήνω, γράφω… χρησιμοποιώ το «backspace» και το «delete», ξαναγράφω, ξανασβήνω, προσπαθώ να βρω λέξεις, λίγα λόγια, όμως… το μόνο που υπάρχει είναι οργή! Οργή που ξεχειλίζει και πλημμυρίζει τα σωθικά μου, πόνος, για τον πόνο του άλλου, θλίψη και αναπάντητα «γιατί»! Η αλήθεια είναι σκληρή και η παραδοχή της ακόμη πιο οδυνηρή, ειδικά όταν τυχαίνει να είσαι κι εσύ μάνα και να μεγαλώνεις ένα παιδί! Δεν υπάρχει κράτος!
Δεν υπάρχει κανείς που να είναι εκεί, όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί, όταν αδυνατεί να ζήσει και κάθε του πνοή, μοιάζει θηλιά που του σφίγγει άτσαλα την ψυχή!
Στην Ελλάδα του 2017, στη χώρα που πριν πολλά – πολλά χρόνια γεννήθηκε η Δημοκρατία και ο Πολιτισμός, δεν υπάρχει ούτε μια, κρατική δομή, που να… απλώνει το χέρι στον ανήμπορο και να είναι ουσιαστικά εκεί! Το πρωί, άκουσα από το παιδικό δωμάτιο στο οποίο με πήρε ο ύπνος τα ξημερώματα, δίπλα από τον μικρό που ήταν άρρωστος, το… γνώριμο ήχο του κινητού που χτυπά ακατάπαυστα, όχι πάντα για καλό! Ψάχνω να το βρω, απαντώ και μένω στο κενό…
Δυο μήνες σχεδόν, γνωρίζω για μια οικογένεια που ζει στην Καλαμάτα και αντιμετωπίζει ουσιαστικό πρόβλημα επιβίωσης και όχι μόνο! Συναντήθηκα μαζί τους και με τον άνθρωπο που τους στηρίζει –αφού ευτυχώς, δεν έχουν χάσει όλοι την ανθρωπιά τους- μίλησα, ετοίμασα το ρεπορτάζ, απευθύνθηκα στους «υπευθύνους», αναζήτησα τις δομές – φαντάσματα και την τελευταία στιγμή, δεν το δημοσίευσα γιατί οι ιθύνοντες το έμαθαν και έσπευσαν να προβούν σε διαβεβαιώσεις, πείθοντάς τους πως δεν πρέπει να δημοσιοποιήσουν το πρόβλημα, αφού αυτό θα λυθεί! Σήμερα όμως, μετά το τηλεφώνημα, έμεινα στο… κενό, γιατί οι τρεις αυτοί άνθρωποι, βρέθηκαν κυριολεκτικά στο δρόμο με το κράτος ανύπαρκτο να παρέμβει και γράφω για το κράτος, γιατί προφανώς, είναι πάνω από Περιφέρειες, Δήμους, Φορείς και Συλλόγους και τις δεσμεύσεις για μια ακόμη φορά, σε μια ακόμη περίπτωση, στο… κενό!

ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η… ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ
ΜΕΤΡΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ!
Η «Φ» επισκέφθηκε στην οδό Αλεξάκη στην Καλαμάτα, έξω από το παλιό τους πια, σπίτι, την οικογένεια, η οποία μας περίμενε στο δρόμο με λίγα… μπαγκάζια και δυο κουβέρτες στα χέρια, με τη μητέρα να ανοίγει την καρδιά της και να επιλέγει το δρόμο της δημοσιοποίηση στη κατάστασής της, σε μια προσπάθεια να διεκδικήσει αυτό που στον καθέναν αξίζει! Μια δουλειά και ένα… κεραμίδι! «Ζούσα μαζί με τη μητέρα μου και τα τους δύο γιούς μου σ’ αυτό το σπίτι, όμως όταν πέθανε η μάνα μου δεν είχαμε χρήματα να πληρώσουμε τα ενοίκια και η ιδιοκτήτρια, μου τα ζητούσε επανειλημμένα, μέχρι που μας πέταξε έξω», δήλωσε η Βασιλική Μπέλλου, η οποία ζήτησε το αυτονόητο.





ΘΕΛΟΥΜΕ ΜΙΑ ΣΤΕΓΗ ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ ΚΑΙ ΜΙΑ
ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΝΟΙΚΙΑΣΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ!
«Έχω τέσσερα παιδιά και μαζί μου μένουν ο ανήλικος γιός μου, ο οποίος έχει πρόβλημα και φοιτά στο Ειδικό Σχολείο και ο μεγαλύτερος αδερφός του, ο οποίος επίσης τελείωσε το Ειδικό και δεν μπορεί να βρει δουλειά. Έχουμε ψάξει και οι δύο και ακόμη ψάχνουμε κι εγώ και το παιδί, όμως δυστυχώς δε βρίσκουμε!



Εμένα μόλις με δούνε, μου λένε πως είμαι μεγάλη και δεν μπορούν να με πάρουν στη δουλειά τους. Ψάχνω για οτιδήποτε, πριν ενάμισι μήνα, πήγα σε έναν κύριο που ήθελε γυναίκα να προσέχει τη μάνα του και έμεινα δυο μέρες και μετά μου είπε πως βρήκε άλλη! Έχω κάνει πάρα πολλές προσπάθειες, καταλαβαίνω και την ιδιοκτήτρια, όμως έχουμε πραγματικά πολύ μεγάλο πρόβλημα και δεν μπορεί κανένας να μας βοηθήσει», δήλωσε με δάκρυα στα μάτια και την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της η κα Μπέλλου, η οποία έχει απευθυνθεί σε πολλούς εκπροσώπους φορέων!


ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟ, ΤΗΝ ΠΡΟΝΟΙΑ
ΚΑΙ ΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ…
« Πήγα στο δήμαρχο, στην Πρόνοια, στη Μητρόπολη Μεσσηνίας, όλοι μου είπαν «εντάξει», πως θα με βοηθήσουν και κανένας δεν έχει βοηθήσει πουθενά», ανέφερε η αβοήθητη μάνα, η οποία απηύθυνε ξανά, έκκληση για μια προσωρινή στέγη και μια οποιαδήποτε δουλειά, προκειμένου να μη μείνει με τα παιδιά της στο δρόμο! «Το μόνο που ζητάω είναι μια δουλειά για να μπορέσω να νοικιάσω κάπου να μένω με τα παιδιά μου και μέχρι τότε, κάπου να μείνουμε! Αν δεν μας βοηθήσει κάποιος, θα κοιμηθούμε στο δρόμο», δήλωσε κλαίγοντας.

ΗΤΑΝ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΡΩΓΑΜΕ ΑΦΟΥ
ΣΥΣΣΙΤΙΟ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΟΤΑΝ ΚΑΙ ΑΝ ΠΕΡΙΣΣΕΨΕΙ…!
Η οικογένεια, από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή η γιαγιά που βοηθούσε με τη σύνταξή της, πέρασε πραγματικά δύσκολες ημέρες και ακόμη δυσκολότερες νύχτες! «Δεν είχαμε ούτε να φάμε, πολλές φορές μέναμε νηστικοί, αφού συσσίτιο μας δίνουν από το Δήμο, από το ΚΑΠΗ, μόνο όταν και αν έχει περίσσευμα», ανέφερε η άνεργη μητέρα σε απόγνωση, με την οικογένεια ακόμη και όταν ζούσε στο παλιό διαμέρισμα, να μην είχε τα απαραίτητα!



Τροφή και θέρμανση, στη διάρκεια του δύσκολου χειμώνα που μόλις πέρασε.
Αξίζει να σημειωθεί πως ο μόνος άνθρωπος που έχει η μητέρα, είναι ο πρώην σύζυγός της που ζει στη Σπάρτη με τη νέα του οικογένεια, μην έχοντας όμως τη δυνατότητα να τους στηρίξει οικονομικά!

http://foninews.gr