Τα φρικτά βασανιστήρια των Βιετναμέζων, στους Αμερικανούς αιχμαλώτους

Ο πόλεμος του Βιετνάμ έμεινε γνωστός για τις θηριωδίες των Αμερικανών στρατιωτών, σε βάρος του άμαχου πληθυσμού.

Αλλά εξίσου απάνθρωπα ήταν τα βασανιστήρια που υπέστησαν, όσοι Αμερικάνοι αιχμαλωτίστηκαν από τους Βιετναμέζους.

Η μεγαλύτερη φυλακή στο Βόρειο Βιετνάμ ήταν μόνο η Χόα Λο, την οποία οι Αμερικάνοι αποκαλούσαν κοροϊδευτικά το «Χίλτον του Ανόι».
Ο στόχος των Βιετναμέζων βασανιστών δεν ήταν να αποσπάσουν πληροφορίες από τους αιχμαλώτους, αλλά να διαλύσουν το ηθικό των στρατιωτών.
Τους ανάγκαζαν να υπογράφουν ομολογίες, που καταδίκαζαν την αμερικάνικη εισβολή του Βιετνάμ και εγγράφως να τάσσονται υπέρ των Βιετγκόνγκ.

Το Χίλτον του Ανόι.

Οι Αμερικάνοι αιχμάλωτοι, αργά ή γρήγορα, υπέκυπταν στον πόνο και ακολουθούσαν τις εντολές των βασανιστών.
Όμως, προσπαθούσαν να καθυστερήσουν τη στιγμή της παράδοσης, όσο περισσότερο μπορούσαν.
Ο ανεπίσημος κώδικας των πεζικάριων ήταν ο εξής: «Άφησέ τους να σε βασανίσουν, μέχρι το σημείο που αρχίζεις να χάνεις τα λογικά σου. Σε εκείνο το σημείο είσαι ελεύθερος να κάνεις ότι μπορείς για να επιβιώσεις. Αλλά πρώτα, πρέπει να περάσεις τα βασανιστήρια».
Επισήμως βέβαια, ο καθένας άντεχε όσο μπορούσε.

Τα δημιουργικά βασανιστήρια του Ντίτερ Ντέγκλερ

Ο Αμερικάνος πιλότος Ντίτερ Ντέγκλερ, περιέγραψε σοκαριστικά βασανιστήρια.
Τη νύχτα που αιχμαλωτίστηκε, τον είχαν δέσει σε ξύλινες σανίδες και τον είχαν αφήσει έξω όλη τη νύχτα.
Το πρωί, το πρόσωπό του ήταν τόσο πρησμένο απ’ τα τσιμπήματα των κουνουπιών, που δεν μπορούσε να δει.

Την επόμενη μέρα, τον έριξαν μέσα σε ένα πηγάδι με παγωμένο νερό.
Όσο στεκόταν όρθιος, το κεφάλι του εξείχε απ’ το νερό και μπορούσε να αναπνεύσει.
Αν κοιμόταν, θα πνιγόταν.
Έμεινε στο πηγάδι άυπνος για δύο μέρες.

Ο Ντίτερ Στέγκλερ μετά την αιχμαλωσία.

Για μία ολόκληρη νύχτα, κρεμόταν ανάποδα από ένα δέντρο.
Το πρόσωπό του ακουμπούσε τη φωλιά μυρμηγκιών, τα οποία τον τσιμπούσαν και δεν τον άφηναν να αναπνεύσει.

Έβαλαν να τον σύρουν βουβάλια, μέχρι που απέκτησε πληγές σε όλο του το σώμα.
Μετά, τοποθέτησαν «βελόνες» μπαμπού κάτω απ’ τα νύχια του και σε όλες τις πληγές, με αποτέλεσμα να μολυνθούν και ο Ντέγκλερ να αρρωστήσει βαριά.

Το Σχοινί

Το πιο διαδεδομένο βασανιστήριο ήταν το «Σχοινί».
Έφερναν τα χέρια του θύματος πίσω, τα έδεναν υπερβολικά σφιχτά και τα σήκωναν προς τα πάνω μέχρι να εξαρθρωθούν οι ώμοι.
Το σχοινί διέκοπτε τη ροή του αίματος στα άκρα και έσκιζε το δέρμα.
Οι πληγές συνήθως μολύνονταν και μπορεί να προκαλούσαν τον θάνατο.
Πολλές φορές, τους σήκωναν στον αέρα από τους αγκώνες και τους άφηναν να κρέμονται για ώρες.

Οι «διαβολικές» χειροπέδες

Οι Βιετναμέζοι χρησιμοποιούσαν χειροπέδες, που είχαν από την εποχή της γαλλικής κυριαρχίας στο Βιετνάμ.
Οι χειροπέδες ήταν φτιαγμένες, για να εφαρμόζουν ακριβώς στους καρπούς των μικρόσωμων Βιετναμέζων και ήταν υπερβολικά μικρές για τους Αμερικάνους.
Το σίδερο έκλεινε σφιχτά γύρω από τους καρπούς των αιχμαλώτων και έκοβε τη ροή του αίματος, κατέσκιζε το δέρμα και προκαλούσε φρικτό πόνο.

Γονάτισμα

Τα πιο βάναυσα ήταν συχνά και τα πιο απλά.
Οι αιχμάλωτοι αναγκάζονταν να διατηρήσουν μία άβολη στάση του σώματος για πολλές ώρες.
Συνήθως, έπρεπε να μείνουν γονατιστοί για μέρες, ή να έχουν σηκωμένα τα χέρια.
Μερικές φορές, οι Βιετναμέζοι έβαζαν ένα μολύβι, ή πέτρες κάτω απ’ το γόνατο, για να προκαλούν πιο έντονο πόνο.
Όποιος τολμούσε να κουνηθεί, ξυλοκοπούνταν αλύπητα.

Το σκαμνί

Ακόμα ένα απλό βασανιστήριο, ήταν αυτό της «ακινησίας».
Οι αιχμάλωτοι κάθονταν σε ένα σκαμνί και δεν μετακινούνταν για μέρες.
Αν έπρεπε να ουρήσουν ή να αφοδεύσουν, η κατάσταση χειροτέρευε.
Κάποιες φορές, μαστίγωναν τα οπίσθια των αιχμαλώτων, πριν τους βάλουν να κάτσουν στο σκαμνί.

Ξυλοδαρμός

Ξυλοκοπούσαν τους αιχμαλώτους, στοχεύοντας σε σημεία που θα προκαλούσαν έντονο πόνο, αλλά δε θα οδηγούσαν σε ένα γρήγορο θάνατο.

Ο υποψήφιος για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζον Μακέιν, είχε υπάρξει αιχμάλωτος στον πόλεμο του Βιετνάμ και είχε υποστεί φοβερούς ξυλοδαρμούς.

Ο Τζον Μακέιν μετά την αιχμαλωσία.

Ένας άλλος αιχμάλωτος, ο Όρσον Σουίντλ, περιέγραψε ότι είχαν αναθέσει τον ξυλοδαρμό του σε ένα ολόκληρο χωριό Βιετναμέζων.
Βρισκόταν αιμόφυρτος στο έδαφος και όλοι οι κάτοικοι, από μικρά παιδιά μέχρι ηλικιωμένες γυναίκες, τον κλωτσούσαν και του πέταγαν πέτρες.

Οι ανακριτικές μέθοδοι ήταν σκληρές και συνήθως αποτελεσματικές. Στο τέλος, μόνο ελάχιστοι δεν αποκάλυπταν όσα ήξεραν, αν και οι απλοί στρατιώτες δεν γνώριζαν σοβαρά μυστικά.
Οι μαρτυρικές αιχμαλωσίες, ήταν και αυτές ένα όπλο στην ψυχολογική αναμέτρηση, που τελικά, μαζί με τις ήττες στη ζούγκλα, οδήγησε τους Αμερικανούς στην οριστική υποχώρηση. 

http://www.mixanitouxronou.gr/